Share this post

บทเทศน์วันสมโภชนักบุญทั้งหลาย
1 พฤศจิกายน
ก. ความสำคัญ             
         1.คริสตชนที่ได้รับศีลล้างบาปแล้วทุกคนที่ได้จากโลกนี้ไปและเวลานี้ได้อยู่ในพระสิริรุ่งโรจน์ร่วมกับพระเจ้าในสวรรค์ได้ชื่อว่า “เป็นนักบุญ” แล้ว
         2.วันสมโภชนักบุญทั้งหลายมีจุดประสงค์เพื่อให้เกียรติแก่บรรดานักบุญที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่ได้รับการประกาศแต่งตั้งอย่างเป็นทางการ และไม่ได้มีการกำหนดวันฉลองอย่างเป็นทางการใดๆ
         3.วันนี้ให้เราร่วมใจกันขอบพระคุณพระเจ้าที่ได้ทรงประทานโอกาสให้คนธรรมดาๆ ทั้งชายและหญิง เด็กและผู้ใหญ่ ให้มีส่วนร่วมในความศักดิ์สิทธิ์และร่วมสิริรุ่งโรจน์ในเมืองสวรรค์เป็นรางวัลสำหรับความเชื่อศรัทธาของพวกเขา
         4.การฉลองนี้สอนให้เราให้เกียรติบรรดานักบุญ ทั้งด้วยการดำเนินชีวิตตามแบบอย่างของท่านและเพื่อให้ท่านได้ช่วยเสนอวิงวอนต่อพระเยซูคริสตเจ้า ผู้ทรงเป็นคนกลางแต่ผู้เดียวระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ (1ทธ 2:5)
         5.วันนี้พระศาสนจักรเตือนเราว่า การเป็นผู้ศักดิ์สิทธิ์นั้นเป็นเรื่องสากล เป็นเรื่องของทุกคน เราทุกคนถูกเรียกให้ดำเนินชีวิตในความรัก และเพื่อทำให้ความรักของพระองค์เกิดขึ้นจริงท่ามกลางบุคคลรอบข้าง
         6.ความศักดิ์สิทธิ์มีความเกี่ยวข้องกับคำว่าบริสุทธิ์ เราเติบโตในความศักดิ์สิทธิ์เมื่อเราดำเนินชีวิตด้วยความบริสุทธิ์ ดำเนินชีวิตตามความจริง ยุติธรรม ความเมตตา และความเห็นอกเห็นใจ แบ่งปันพระพรที่เรามีและเราเป็นให้ผู้อื่น

ข.ทำไมเราจึงต้องให้เกียรติบรรดานักบุญ           
        1.บรรดานักบุญมีความไว้วางใจในพระคริสต์เจ้า และดำเนินชีวิตด้วยความเชื่อเยี่ยงวีรบุรุษและวีรสตรีแห่งความเชื่อ น.เปาโลขอให้เรารับใช้และให้เกียรติบรรดานักบุญดังเช่นวิญญาณผู้สูงศักดิ์ ในจดหมายถึงชาวโครินธ์ ถึงฟิลิปปีและทิโมธี ท่านแนะนำคริสตชนได้ให้การต้อนรับ รับใช้และให้เกียรติบุคคลที่ไว้วางใจในพระเยซู บรรดานักบุญได้มีความสุขอยู่ในสวรรค์ในฐานะที่เป็นรางวัลของความเชื่อศรัทธาที่มีต่อพระเยซู ดังนั้นเราจึงต้องให้ความเคารพพวกท่าน
       2.บรรดานักบุญเป็นรูปแบบในการดำเนินชีวิตของเรา พวกเขาสอนเราด้วยชีวิตของพวกเขาเองที่มีความศักดิ์สิทธิ์เหมือนพระเยซูที่มีแต่ความรัก ความเมตตา และการให้ออภัยอย่างไม่มีเงื่อนไข โดยอาศัยพระหรรษทานของพระเจ้า
       3.บรรดานักบุญเป็นคนกลางแห่งสวรรค์ของเราผู้ซึ่งนำเสนอคำวิงวอนของเราผ่านทางพระเยซูเจ้า คนกลางแต่ผู้เดียวระหว่างพระเจ้ากับมนุษย์ (วว 8:3-4)
       4.บรรดานักบุญเป็นเครื่องมือที่พระเจ้าทรงใช้เพื่อทำอัศจรรย์ในยุคปัจจุบัน เหมือนที่พระองค์ทรงใช้ไม้เท้าของโมเสส กระดูกของประกาศกเอลีชา(2พกษ13:21) ผ้าเช็ดหน้าและผ้าเช็ดตัวของ น.เปาโล (กจ 19:12) และเงาของ น.เปโตร (กจ 5:15)

    
ค.ปฏิบัติ          
         1. “เราต้องยอมรับการท้าทายให้เป็นนักบุญ” พระเยซูทรงเตือนเราว่า “ท่านจงเป็นคนดีอย่างสมบูรณ์ ดังที่พระบิดาเจ้าสวรรค์ของท่านทรงความดีอย่างสมบูรณ์เถิด” (มธ 5:48) น.อากุสตินร้องขอเราว่า “ถ้าพวกท่านสามารถเป็นนักบุญได้ แล้วทำไมฉันจะเป็นนักบุญไม่ได้” (Si iste et ista, cur non ego?) เราทุกคนสามารถเป็นนักบุญโดยการเลือกกระทำในสิ่งที่ดี หลีกหนีความชั่ว โดยการเลือกที่จะติดตามพระเยซูเจ้า ดำเนินชีวิตเพื่อจะได้มุ่งหน้าไปสู่สวรรค์
        2. “เราสามารถดำเนินชีวิตตามแบบอย่างของนักบุญเทเรซาทั้งสาม” ได้แก่
            1) น.เทเรซาแห่งอาวีลา ที่เติมพลังชีวิตฝ่ายจิตด้วยการภาวนา คือ สดับฟังและพูดคุยกับพระเจ้าอย่างสม่ำเสมอ
            2) น.เทเรซาแห่งลีซีเยอ(พระกุมารเยซู) ที่เปลี่ยนการทำงานทุกอย่างให้เป็นการภาวนา โดยถวายงานที่ตนเองกระทำให้เป็นของถวายแด่พระเจ้าและเพื่อช่วยวิญญาณของผู้อื่นให้ได้รับความรอดพ้นจากบาป 
            3) นักบุญเทเรซาแห่งกัลกัตตา (คุณแม่เทเรซา) ที่ “ทำสิ่งที่ธรรมดาๆ ด้วยความรักที่ยิ่งใหญ่”